Анатолій Балуценка
2223 КАГО
ШАНУЕМ?
Яны шануюць Пушкiна, як бога,
Вялiкiм i магутным стаў народ,
У будучыню – ясная дарога,
Амаль няма для рускiх перашкод.
Шэўчэнка да спадобы Украiне,
У кожнай хаце ёсць партрэт яго,
I гонар украiнцаў не пакiне,
Яны шануюць генiя свайго.
Ад Бога мова ў кожнага народа,
Ды колькi трэба абяцаць спакус,
Каб роднай мовы нам было не шкода.
Так два стагоддзi робiць беларус.
Не скончылась да рускай мовы мода,
Сваiх паэтаў брыдка нам чытаць,
Але не будзе iснаваць народа,
Калi няма каго ушанаваць.
14.08.1997
2278 ВЕДАЦЬ
ГЕРОЯЎ
Ўжо болей за дзвесце абрыдлых гадоў
Жывем у складаных умовах,
К героям чужым прышчапляем любоў,
Цi даўнiх шануем, цi новых.
Народ мой не гнуўся i быў ў барацьбе,
Быў вольны ад рускага брата,
Чужых мы герояў знаходзiм сабе,
I вельмi знайшлi iх багата.
Па вулiцах трэба прайсцi гарадоў,
Сляды бачны рабскай спакусы:
Ульянава, Неўскага, Ленiна зноў.
Пытаеш, цi мы беларусы?
Героi народу! Не ведаем iх,
А ведаем, то надта мала.
Нам ведаць патрэбна герояў сваiх,
Каб годнасць у сэрцах гучала.
7.10.1997
2288 ГОРКА АД ЖУРБЫ
Спытаць у вершах я хачу у музы,
Ужо пытаў, цяпер пытаю зноў:
Цi адчуваем мы, што беларусы?
Цi да Айчыны ёсць у нас любоў?
Туга ў палон заўсёды сэрца брала,
I станавiлась горка ад журбы,
Сапраўдных беларусаў вельмi мала,
Бо большасць з нас – маўклiвыя рабы.
Хто нам з вачэй ужо б палуду скiнуў
I праўдзе гiстарычнай навучыў?
Народ павiнен мець сваю Айчыну,
Чужую каб упарта не любiў.
Амаль няма такiх на Беларусi,
Няма за беларускасць барацьбы,
Стамiлася душа, i сэрца – ў скрусе,
Бо годнасцi няма, бо мы – рабы.
9.10.1997
2352 СВАЯ
ПЕСНЯ
Спяваем песнi iншага народа,
Хоць за пявучасць iх i я люблю,
Але, калi здараецца нагода,
Спець лепей беларускую, сваю.
Шкада: мы вельмi многае згубiлi,
Бо iншай мове аддалi любоў,
А родную сваю амаль забылi,
Не адчуваем прыгажосцi слоў.
Зусiм не размаўляем роднай мовай,
А часам нават чынiм над ёй глум,
Гучыць, як песня, кожнае ў ёй слова,
Чуць подых ветру i гаёвы шум.
I сораму амаль не адчуваем
За родны край свой, родную зямлю.
Мо лепей пры нагодзе заспяваем
Мы песню беларускую, сваю?
14.11.1997
2364 АБЫСЦI
НАГАМI
Хадзiў лясамi i лугамi,
Прайшоў прасёлак i бальшак,
Хто абышоў зямлю нагамi,
Той зведаў солi горкi смак.
Пазнаў узнёсласцi усходу,
Як першы сонечны прамень
Будзiў заснуўшую прыроду,
I пачынаўся новы дзень.
Той чуў цудоўны спеў птушыны,
I цiхi голас ручая,
Як у вясновы хор няспынны
Ўплятаўся голас салаўя.
Каб мець на сэрцы асалоду
I шчасце атрымаць ў жыццi,
Не трэба упускаць нагоду
Зямлю нагамi абысцi.
30.11.1997
2369 РОДНЫ ДОМ
Адведаў вёскi, гарады,
Але ад iх меў толькi
стому,
Ды сэрца ёкае заўжды,
Калi вяртаюся дадому.
Шукаць спакой душы дарма,
Яна чужыну адчувае,
Нiчога лепш, чым дом,
няма,
Заўсёды ён мяне чакае.
Заўжды згадаеш аб былом,
Дае такую дом нагоду,
Сагрэе ён мяне цяплом
I дасць для сэрца
асалоду.
Мой родны кут, бацькоўскi
дом!
Усёй душой к табе
iмкнуся,
Сустрэнеш ты мяне дабром,
Дзе б я не быў, к табе
вярнуся.
3.12.1997
2426 КРЫНIЦА
НАТХНЕННЯ
Беларуская песня, я люблю яе змалку,
Ў ёй чуць водгулле ветру, цiхi гоман лясоў,
Цi ранковую цiшу, цi начную рыбалку,
Як за мной поўны месяц следам хутка iшоў.
Адчуваю пяшчоту, калi песню пачую,
Ў ёй пляск рэчак цудоўных, сцiплы водар лугоў,
Адчуваю Радзiму, мне заўжды дарагую,
Разгараецца ў сэрцы к ёй ад песнi любоў.
Беларуская песня, ў ёй чароўныя гукi
Нашай роднай i любай, вельмi добрай зямлi,
Ў ёй гарачыя сэрцы i працоўныя рукi,
Не адно мы стагоддзе разам з ёю прайшлi.
Беларуская песня, ёю след ганарыцца,
Ды чамусьцi не часта мы спяваем яе,
Беларуская песня – для натхнення крынiца,
Што узнёсласць i радасць у жыццi нам дае.
24.02.1998
2440 МАЛАЯ
РАДЗIМА
Дзе ёсць яшчэ кавалачак Зямлi,
Што лепш душы, чым узбярэжжа Крыма?
Куды б шляхi жыцця не прывялi,
Малая ўспамiнаецца Радзiма.
Прыемна легчы ў лузе на траву,
I назiраць блакiт i бездань неба,
Ўспамiнамi маленства я жыву,
Яны мне для натхнення надта трэба.
Я ад Радзiмы быў ўдалечынi,
Яна мне засталася дарагою,
Лiчыў гады, i месяцы, i днi,
Калi павек зноў буду толькi з ёю.
Радзiма, нiбы мацi, у людзей,
Яна адна, другой нiдзе не будзе,
Яе згадаеш ў шэразе падзей –
Натхненне шчодра напаўняе грудзi.
1.03.1998
2447 СIМВАЛ
БЕЛАРУСI
Цудоўны сiмвал Беларусi,
Цябе цаню я i люблю:
З нябёсаў сiнiх белы бусел
Глядзiць заўжды ўдалечыню.
I адкрываецца прастора,
Далёка бачыць прад сабой,
Пад iм лясоў зялёных мора,
Ляцiць, любуецца зямлёй.
Вакол узгоркi i разлогi,
I рэчак цiхая вада,
Махае крыламi што змогi,
Ды шчасця мала, ўсё бяда.
Бяда навiсла над Радзiмай,
Калi, як людзi, будзем жыць?
А шчасце пралятае мiма,
Як бусел, што ўгары ляцiць.
3.03.1998
2497 МЕСЦА НА ЗЯМЛI
Цi ёсць такое месца на Зямлi,
Каб сэрца, як паходня, моцна грэла?
Абавязкова ёсць яно, калi
Юнацкае каханне там саспела.
Яго нiяк нiколi не забыць,
Ўсплываюць успамiны без замiнкi,
Прыемна месца на Зямлi любiць,
Куды вядуць юнацкiя сцяжынкi.
Бо самае прыгожае – яно,
Хаця iначай ўсё на самай справе,
Бяжыць многасерыйнае кiно,
Усё жыццё сеанс iдзе ў уяве.
Няма цудоўней месца на Зямлi,
Калi шукаць – пустое спадзяванне,
Лепш, дзе гады юнацкiя прайшлi
I дзе саспела першае каханне.
29.03.1998
2506 МАЯ
РАДЗIМА
Не хачу адрывацца ад роднай зямлi,
Маё сэрца з ёй моцна зраслося,
Хоць шляхi мяне ўбок ад яе адвялi,
Ды вярнуцца цяпер удалося.
Тут калiсьцi сцяжынкi дзяцiнства прайшлi,
Па каханай тут сэрца балела,
I юнацкiя светлыя мары былi,
Бо ад шчасця душа зiхацела.
Як матуля, патрэбна Айчыны зямля,
Ад яе на душы асалода,
Ды iначай складалася доля мая,
Бо такою ў той час была мода.
Нам радзiмаю быў ўвесь Савецкi Саюз,
Так дарэмна было спадзявацца.
Беларусь – мне Радзiма, а я – беларус,
Як ад роднай зямлi адрывацца?
31.03.1998
2511 ЛЮБАЯ
РАДЗIМА
Прыемна песцiцца на моры
Сярод вялiкiх валуноў,
Нiбы каханка, вабяць горы,
Вяршынi з шапкамi снягоў.
Цудоўна узбярэжжа Крыма,
Яго марскiя берагi,
Але мiлей ўсяго Радзiма,
Яе балоты i лугi.
I рэчак гоман адмысловы,
Мурог на пляжах цi пясок,
I стогадовыя дубровы,
Лясы, што бачацца здалёк.
Ў жыццi усё праходзiць мiма,
Ды не забыць красу сваю,
Для сэрца любая Радзiма,
I я таму яе люблю.
2.04.1998
2549
РАДЫЯЦЫЙНЫЯ ГРЫБЫ
Раней хадзiў у саснякi,
Бо сустракацца з лесам рады,
Любiў шукаць баравiкi,
I несцi ў кошыку дахаты.
Бывала, зайдзеш ў верасы,
Шмат успамiнаў, ўсё бывала,
Але змянiлiся часы,
Спаткала чорная навала.
Час гора, смутку i журбы,
У сэрцы тоiцца пакута,
Радыяцыйныя грыбы
Цяпер найлепшая атрута.
Любiў хадзiць у саснякi,
Якое там было багацце!
Яно зноў будзе праз вякi,
Хадзiў, цяпер сяджу у хаце.
19.04.1998
2596 ПАЛЁТ
БУСЛА
Шчасце адчуваецца якое!
Жыта дачакалася пары,
Поле пад нагамi залатое,
I абсяг блакiту угары.
А вакол – лясоў цудоўных нiтка,
Край мой родны ўзлёт пачаў круты,
Ўсiм вядома, што яго вiзiтка
Лес зялёны, колас залаты.
Ў вышынi расправiў крылы бусел,
I блакiт раскiнуўся вакол,
Бусел – сiмвал нашай Беларусi,
Здатны пагражаць яму арол.
Бусел не ляцiць ў абшар сумежны,
Радасць яго ўгору падняла,
Ды арол нахабны i драпежны
Сочыць, як iдзе палёт бусла.
8.05.1998
2621 ВУЛIЦА
ЮНАЦТВА
На ёй асфальту не было нiколi,
А сцежачкi з бакоў ад босых ног,
I спарышы, як на дарозе ў полi,
Дыван зялёны утвараў мурог.
На ёй заўсёды пасвiлiся гусi,
Ды шмат слядоў рабiлi капыты,
I вулiца была ў бясконцым русе,
Абапал хат раскiнулiсь сады.
Вясной вада збягала ў каляiны,
Улетку сцежкi дзве i мурагi,
Увосень гразь была, як быццам з глiны,
Сумёты ўзiмку ставiлi снягi.
Асфальт даўно заўсёды пад нагамi,
Але на iм сумую часам я,
Ва ўяве – з яблынёвымi снягамi
Юнацтва вулiца цудоўная мая.
16.05.1998
2693 ЧАРОЎНЫ
РАНАК
Люблю рабiць насустрач сонцу крокi,
Калi яно абвесцiць новы дзень,
Калi зрабiў пунсовымi аблокi
Не бачны воку сонечны прамень.
Як серабро, раса ляжыць на травах,
I, нiбы сцежка, першыя сляды,
Чароўны ранак назiраць цiкава,
Хвалюе моцна сэрца ён заўжды.
На небе безлiч колераў ад сонца,
Удзень ужо няма такой красы,
Змяняе выгляд далягляд бясконца,
Гараць вясёлкi ў кропельках расы.
Люблю рабiць насустрач сонцу крокi,
Багата ранкаў мне сустрэць прыйшлось,
Зусiм не трэба ехаць ў край далёкi,
Цудоўную каб бачыць прыгажосць.
22.07.1998
2704 ВЕТРАЗI
ЮНАЦТВА
Пунсовыя юнацтва ветразi!
Хай потым ветру будзе недаволi,
I карабля не будзе хай зусiм,
I мора не сустрэнецца нiколi.
Але, хто бачыў iх ў сваiм жыццi,
Той зведаў штыль i штормы без падману,
На ветразях праз акiян прайсцi
Ўдалося маладому капiтану.
Няхай не мае рэчкi родны кут,
Ды ветразi юнацтва – цуд вялiкi,
Хай больш не паўтарыцца дзiўны цуд:
Ветразь пунсовы, сонечныя блiкi.
Юнацтва – светлых мрой цудоўны час,
Дзе шчасця закладаюцца асновы,
Iмпэт магутны у таго не згас,
Ў юнацтве хто сустрэў ветразь пунсовы.
27.07.1998
2790 ПРЫЙДЗЕ
ЧАС
На Беларусi ўсё па-руску,
З кiм размаўляць мне не прыйшлось,
Не ведаюць па-беларуску,
Не бачаць мовы прыгажосць.
Усе: дарослыя i дзецi
Не хочуць кнiгу ў рукi браць,
А мова – лепшая у свеце,
Як песнi, словы ў ёй гучаць.
Шкада. На сэрцы – нiбы рана,
Душа ахутана тугой,
Гаворым рускаю пагана,
Ды не жадаем на сваёй.
Час прыйдзе – больш ужо не будзе
Для мовы здзекаў i нягод,
I загаворыць, як ўсе людзi,
На роднай мове мой народ.
1.10.1998
2866 СТАНЕ РОДНАЮ?
Радзiма, мiлая мая!
Што праз гады з табою будзе?
Хоць беларуская зямля,
Ды рускiмi зрабiлiсь людзi.
Чужую мову набылi,
I незалежнасцi не трэба,
Не трэба нам сваёй зямлi,
Лясоў, палёў, блакiту неба.
Упарта коцiмся назад,
Звiнець жадаем кайданамi,
Каб кiраваў старэйшы брат,
А мы заўжды былi рабамi.
На сэрцы горыч i журба,
Чамусьцi шчасце крочыць мiма,
За волю трэба барацьба,
Каб стала роднаю Радзiма.
16.12.1998
2892 ВIНА I БЯДА
I бяда
наша ў тым, i вiна,
Што мы мовай сваёй пагарджалi,
Была зброяю моцнай яна,
Ды без бою даўно зброю склалi.
Каб уласнасць чужую здабыць,
Трэба бiцца у бойцы суровай,
Вайну рускiм не трэба чынiць,
Пакараюць не зброяй, а мовай.
Нiбы iх Залатая Арда,
Ставяць рускiя нас на каленi,
I вiна наша ў тым, i бяда,
Ды пакорна стаiм, тым не меней.
Трэба мову сваю шанаваць,
I сапраўдныя будзем героi,
Ў свеце будуць народ паважаць
Без наяўнасцi атамнай зброi.
29.12.1998
2954 ЛЬВОЎ
У думках часта бачу мiлы Львоў,
Бо там жыцця праведзена палова,
Яшчэ не згасла да яго любоў,
Хоць два гады жыву ужо без Львова.
Сумую я без букавых лясоў,
У думках iх нiколi не пакiну,
I высечкi у кветках бачу зноў,
Куды хадзiлi часам па малiну.
I вулiцы яго – краса красы,
Дзiвосную, як цуд, архiтэктуру,
Пакiну ў сэрцы я на ўсе часы,
Мiж мной i Львовам не узнiкне муру.
Цяплом нас абагрэў, як бацька, Львоў,
Не горш, раней чым узбярэжжа Крыма,
Хоць не праходзiць да яго любоў,
Ды лепей грэе любая Радзiма.
26.01.1999
2959 ЛЮДСКАЯ
ГОДНАСЦЬ
Радзiма! Як здарылася з табой,
Што дзецi адцуралiся ад маткi?
Вялi за волю продкi цяжкi бой,
Ды славы iх нявартыя нашчадкi.
Нацыянальнай годнасцi няма,
Сваю культуру мы не паважаем,
Бо рускi вiрус горай, чым чума,
Нас нiшчыць. Быць народам не жадаем.
Бо мовы мы саромiмся сваёй,
Вялiкай, некранутай i магутнай,
У сэрцах, як на могiлках, спакой,
Радзiмы мову лiчым вельмi бруднай.
Радзiму любiм, але мала нас,
А большасць ёй зрабiць гатовы шкоду,
Без годнасцi людской праз нейкi час
Не будзе нi Радзiмы, нi народу.
28.01.1999
2960 ЯКI ВЫНIК?
Мне не трэба iнакшай зямлi,
Недарэчна такое iмкненне,
Бо свае i лясы, i палi
Даць для творчасцi здатны натхненне.
Ды спакою няма на душы,
Беларускасцi – кропля у моры,
Бо народ не чытае вершы,
Не глядзiць на мастацкiя творы.
Беларускасць каб зноў аднавiць,
Трэба вельмi высокая мода,
Творы лепей такiмi рабiць,
Каб цiкавасць была у народа.
За мяжу едуць ўсё мастакi,
Каб палепшыць настрой i уменне.
Вынiк будзе з паездкi якi?
Цi прыйдзе да народа натхненне?
28.01.1999
3010
ПРЫВАБНАЯ РАДЗIМА
Нават i на Чорным моры
Не знайсцi такой красы:
Сiнявокiя азёры
I зялёныя лясы.
Вабiць нiва залатая,
Што ляжыць без берагоў,
I стагоў духмяных зграя
Мiж рамонкавых лугоў.
Прыгажосць ў абшарах Крыма,
Сонца песцiць там зямлю,
Ды прывабней мне Радзiма,
Я яе адну люблю.
21.02.1999
3024
ХАЛОДНЫЯ СЭРЦЫ
Радзiма мая! Чыёй болей вiны,
Што ты пакутуеш ад мукi?
Дзяды вiнаваты, бацькi цi сыны?
Магчыма, дадуць волю ўнукi.
За волю тваю не вядзем барацьбы,
Бо сэрцы, як попел, астылi,
Бо мы памяркоўныя, нiбы рабы,
Бо годнасць сваю не цанiлi.
Радзiму жадаюць без бою аддаць
Халодныя сэрцы i рукi.
А мо праз гады незалежнымi стаць
Захочуць маленькiя ўнукi?
26.02.1999
3036 ВЫРАЙ
Восень зноў уступае ў правы,
Птушкi ў вырай далёкi iмкнуцца,
Адлятаюць ў блакiт журавы.
Цi усе на Радзiму вярнуцца?
Жыць у выраi – нiбы ў раi,
Ды заўжды на правах пiлiгрыма,
Няма лепш, чым Айчына, зямлi,
Хоць бяднейшая значна Радзiма.
Шмат людзей курс бяруць за мяжу,
Каб было надта сытае цела,
Край чужы не ўратуе душу,
Бо Радзiма яе лепей грэла.
28.02.1999
3105 УСМЕШКА
РАНКУ
Рэчку, радасць з якой заўжды п'ю,
Луг, якi мне дае асалоду,
Я пяшчотна, аддана люблю
I сустрэцца шукаю нагоду.
Люблю з вудай сядзець у цiшы,
Глядзець ў зоркавы купал высокi,
Адчуваю спакой без мяжы,
Як прамень пазалоцiць аблокi.
Ранак – самы прыветлiвы час,
Звонка песня птушыная льецца,
Калi сонейка з'явiцца, ўраз
Прамянямi ласкава ўсмiхнецца.
12.04.1999
3112 ВЕРНЫЯ
СЫНЫ
Хто хадзiў за плугам па разоры,
Зведаў той i пах, i густ зямлi,
Клалiся пласты, як хвалi ў моры,
Што ад ветру лёгкага прайшлi.
Па пракосу хто хадзiў з касою,
Ведае красу i водар траў,
Клаў траву высокую з расою,
Меў натхненне ад сялянскiх спраў.
Перамацаў хто зямлю рукамi,
I сказаў ёй шмат пяшчотных слоў,
Будуць яе вернымi сынамi:
Да Радзiмы ў сэрцах iх любоў.
17.04.1999
3123 БЫЛОЕ
Схiл гары, як ў зорачках, ў малiне
Жоўтых i чырвоных каляроў,
Успамiн нiколi не пакiне
Высечкi ад букавых лясоў.
А лясы з ажынай i чарнiцай!
Беразняк, з травою ў пояс луг,
I рыбалка, дзе вада iскрыцца,
Невялiкi хоць Заходнi Буг.
Трыццаць год пражыў на Украiне,
Ўспамiнаю старажытны Львоў,
Успамiн былое не пакiне,
Бо ў душы засталася любоў.
19.04.1999
3168 ДЗIЎНЫ
СВЕТ
Дзiўны свет! Пагляджу – не магу наглядзецца,
Нiбы мёд, прыгажосць яго кубкамi п'ю,
Ад красы ў цяжкi час душа можа сагрэцца,
I таму я прыроду аддана люблю.
Люблю лесу прастору i плынь цiхай рэчкi,
Смак цудоўны халоднай крынiчнай вады,
Ды згарае жыццё, як васковыя свечкi,
Час прымусiць пакiнуць яго назаўжды.
Зашумяць, як раней, над зямлёю бярозы,
Прамень сонца аблокi пяшчотай кране,
I заззяюць брыльянтам ранковыя росы,
Ды на свеце тады ўжо не будзе мяне.
7.05.1999
3234
ЖУРАЎЛIНЫ КЛIН
Хоць восень, але сонца яшчэ ззяе,
У небе павуцiнне з серабра,
Вядома, восень доўга не чакае,
У вырай птушкам адлятаць пара.
Але гусей i жураўлёў не бачна,
Здавалась, будзе iхнi клiн павек,
Ды ў iх жыццё ўмяшаўся вельмi значна
Прыроды цар – бяздумны чалавек.
Жураўлiкаў я бачыў ў зжатым жыце,
Але не бачыць iх ужо мой сын,
Шкада, ды не ляцiць больш у блакiце,
Як цуд прыроды, жураўлiны клiн.
13.06.1999
3296 ЛЁС
РАДЗIМЫ
Радзiма, любая Радзiма!
Ты вельмi доўгi час ў бядзе,
Ды кожны з нас праходзiць мiма,
Дарогай кепскаю iдзе.
Хаця Радзiма i не плача
Ад зла, што кожны Ёй прынёс,
Ды толькi проста мы не бачым
Ад крыўды гэтых горкiх слёз.
Твая свабода пад пагрозай,
А баранiць каму няма.
Няўжо Тваiм адвечным лёсам
Далей застанецца турма?
14.07.1999
3304
НАТХНЕННЕ
Натхненне для сябе заўжды знайду,
Каб моцным быў мой паэтычны голас,
Гляджу на тую самую ваду,
Раней глядзеў ў якую Якуб Колас.
Над Прыпяццю цудоўныя лугi,
I, як раней, на iх ляжаць пракосы,
Хоць час цяпер iдзе зусiм другi,
Але «iдуць касцы, звiняць iх косы».
I, як раней, вакол стаяць лясы,
Блакiтнае такое ж паднябессе,
Заўжды натхненне прыйдзе ад красы,
Яго дае чароўнае Палессе.
21.07.1999
3331
ПУНСОВЫЯ ВЕТРАЗI
За прыгажосць чаго не аддасi,
Прыемна быць на ранiшнiх пажарах,
Калi аблокi, нiбы ветразi,
Пунсовыя, як у жаданых марах.
Цiкава ранак летнi сустракаць,
Пабачыць каб цудоўнае iмгненне,
Як ветразi пунсовыя гараць,
Каб ад красы мець радасць i натхненне.
Я назiраць люблю ў ранковы час,
Як ветразi раскiнулiсь ў абшары,
Пакуль пунсовы колер iх не згас,
Наяве казка, як ў цудоўнай мары.
16.08.1999
3332 ЗВОН
ЛЕТА
Вельмi хутка лета адзвiнела,
Бо ўсяму калiсьцi прыйдзе скон,
Восень у туман зямлю адзела,
Ды дасюль я чую лета звон.
Не зусiм ласкава свецiць сонца,
Як улетку цэлы час было,
Хмары ходзяць шэрыя бясконца,
Жоўтым лiсцем сцежкi замяло.
Надыходзiць восень залатая,
Як яе, красуню, не любiць,
Хоць любоў ужо зусiм не тая,
Лета у маёй душы звiнiць.
18.08.1999
3343 ПАЛЕСКI
КРАЙ
Зямля мая! Люблю твае абшары,
Пяшчотны гоман рэчак i лясоў,
Такога цуду не уявiш ў мары,
Як дзiўны цуд птушыных галасоў.
Люблю красу цудоўнага Палесся,
I падымаць не трэба галавы,
Бо поруч, не ў абсягах паднябесся,
Прыветна машуць крыламi буслы.
Мне нават падабаюцца балоты,
Жывёльны свет там мае сталы рай,
I сэрца замiрае ад пяшчоты,
Яе дае душы палескi край.
22.08.1999
3357 ЗАЛАТЫ
БАЛЬ
Туман на поплавы паклаўся,
Здарылась так не ў першы раз,
Туманы сведчаць, што сабраўся
Спраўляць свой баль асеннi час.
Вясной i летам – баль зялёны,
Баль белы – ўзiмку, ў халады,
Пазалацiла восень кроны,
Яе баль лепшы – залаты.
Даўно асеннi баль люблю я,
Дае ён радасць i спакой,
Бо восень золата даруе
Удосталь шчодраю рукой.
28.08.1999
3364 РОССЫП
ЦЫТРУСАЎ
Туман паклаўся у лагчыны,
I месяц рог свой запалiў,
А зоркi, нiбы апельсiны,
Пазалацiлi небасхiл.
Вакол прыгожа, як у мары,
Краса – не перадасць паэт,
Калi ўначы не ходзяць хмары,
I на далонi ўвесь сусвет.
Як назiраць красу ахвочы,
Найлепшай не знайсцi пары,
Глядзець прыемна ў цемру ночы
На россып цытрусаў ўгары.
5.09.1999
3373 ЗАЎЖДЫ
РАБЫ
Сваю Айчыну не любiць –
Такiх не знойдзеш нават казак,
На роднай мове гаварыць –
Наш грамадзянскi абавязак.
А мы, i дочкi, i сыны,
Лiчылi: рускай нам даволi,
Яшчэ не зведалi цаны
Сапраўднай для народа волi.
Заўжды слухмяныя рабы,
Нам не па густу рух народны,
Мы пазбягаем барацьбы,
Рабамi быць заўсёды згодны.
12.09.1999
3396 ГОРКАЕ
ЖНIВО
Старанна, аж з'явiлiся мазолi,
Каб знiкла ўсё без следу, як вада,
Пшанiцу, жыта i ячмень палолi,
Каб пышна разраслася лебяда.
Цяпер пасевы на грамадскiм полi
Нясуць адзнакi суму i бяды,
Як не старайся, але ўжо нiколi
Не вырасце пшанiцы з лебяды.
Таму ў бядзе любiмая Радзiма,
Як птушка, у якой адно крыло,
Шчаслiвы лёс праходзiць дзесьцi мiма,
Бо маем вельмi горкае жнiво.
29.09.1999
3432 ПЕРШЫЯ
Рыбачыў я на Бузе i Днястры,
Цяпер лаўлю на Прыпяцi i Пiне,
Але з другою рэчкай мы сябры,
Павек мяне сяброўства не пакiне.
Шмат рэк пабачыць у жыццi прыйшлось,
Яшчэ i парыбачу дзесьцi, можа,
Але забыць не ў сiлах прыгажосць
Ракi маленства – дарагога Сожа.
Ва ўяўленнi – пяшчота без мяжы,
Даўно хоць адбылося развiтанне,
Ды першая рака жыве ў душы,
Як першае юнацкае каханне.
23.10.1999
3458 МОВА ВЕРШАЎ
Багата год пражыў на Украiне,
Мiж мовамi амаль няма мяжы,
Здавалась, што жыву на Бацькаўшчыне,
На роднай мове я складаў вершы.
Нарэшце, на Радзiму жыць вярнуўся,
Як ўсе, на рускай мове гаварыў,
I нечакана ў пастцы апынуўся,
Бо iншаземны моцны меў уплыў.
Жыву ўжо шмат гадоў на Беларусi,
Ды радасцi не маю для душы,
Яна ў тузе, у роспачы i ў скрусе:
Складаю рускай моваю вершы.
16.11.1999
3490
НОСЬБIТЫ МОВЫ
Дыяспара робiць суполку,
Каб мову зусiм не забыць,
I весцi сваю падрыхтоўку,
Радзiму каб палка любiць.
А наша Радзiма у скрусе,
Аж сэрца ад суму балiць,
На роднай зямлi Беларусi
Суполка, як нонсэнс, гучыць.
Хто мову шануе – iх мала,
Iм любы карэннi свае,
Ды мёртваю мова не стала,
Бо носьбiты ёсць у яе.
9.12.1999
3491
БЕЛАРУСКАЯ СУПОЛКА
Катастрафiчна не хапае слоў,
Як мова не ўжываецца гадамi,
Ды аднавiць яе патрэбна зноў,
Каб быць Радзiме годнымi сынамi.
Няхай не вельмi просты гэты шлях,
Упарта трэба да мэты iмкнуцца,
Каб засвяцiлiсь зорачкi ў вачах,
Ад шчасця каб на небе апынуцца.
Паходню хто узнiме ў цяжкi час,
Хто будзе людям добрая сяброўка,
Каб гоман роднай моваю не згас?
Вядома – беларуская суполка.
10.12.1999
3495
ЗДРАДНIКI
Колькi знiкла iх, народаў малых,
На савецкай частцы ўсёй зямлi,
Калi ў гэты час ў другiх дзяржавах
Людзi развiвалiсь i жылi.
Доўгi час Расiя ў бурным русе,
Паглынула шмат зямель чужых,
Хоча, не было каб Беларусi,
Назаўжды каб гоман яе сцiх.
Непатрэбна войска расiянам,
Шчасце усмiхаецца само,
Бо хлуснёю подлай i падманам
Здраднiкi вядуць народ ў ярмо.
11.12.1999
3516 ДЗIКI
ГУСЬ
«Навошта, – разважаў так хатнi гусь, –
Ўзлятаць абавязкова пад аблокi,
Я вышынi i ветрыку баюсь,
Няхай сабе ляцяць туды сарокi.
Ад пунi нiкуды не палячу,
На поплаве я корпаюсь ў асноўным,
Гаспадарам карысным быць хачу,
Iмкнуся стаць узорна-памяркоўным».
Тым часам незалежны дзiкi гусь
У вырай адлятаў ў палёт высокi.
Мо прыйдзе час, калiсьцi Беларусь
Ўзляцiць, здабыць каб шчасце, пад аблокi?
28.12.1999
3527 РУСКI
ВЕРШ
Тарас Шэўчэнка творчасцю сваёй
Народу годнасць зберагаў i мову,
Заўсёды заклiкаў на моўны бой,
Не згiнуць каб украiнскаму слову.
Трымаў i рускiм вершам рубяжы,
Задзейснiчаць ўсе сродкi быў павiнны,
I ў рускiх вершах не было мяжы
Пяшчотнаму каханню да Айчыны.
Народ мой звык ўжо да замежных слоў,
Свае з агiдай прапускае мiма,
Прышчэпiць рускi верш няхай любоў
Да роднай мовы, каб жыла Радзiма.
5.01.2000
3530
ТРАСЯНКА
Уявiць такое немагчыма,
Птушка голас каб магла змянiць,
Але памяркоўная Радзiма
Пачала па-руску гаварыць.
Родныя амаль заглухлi трэлi,
Чыстыя, як спевы салаўя,
Як вароны, песню мы запелi,
Гучыць кепска мова не свая.
Робiм мы, як быццам ашуканцы,
Бо для роднай мовы чынiм скон,
Бо гаворым ўпарта на трасянцы,
Хоць гучыць яна як гвалт варон.
6.01.2000
3533 ЛЮБЛЮ
Люблю мазолiстыя рукi,
I стравы смак з дымком кастра,
Спатканнi лепей, чым разлукi,
Мне любы росы з серабра.
Люблю глядзець на ўсходы сонца
I слухаць дружны птушак спеў,
Прывабна мне жыццё бясконца,
Як золата спадае з дрэў.
Люблю цудоўны свежы вецер,
Калi спяваюць каласы,
Люблю жыццё на белым свеце,
Люблю заўжды, ва ўсе часы.
7.01.2000
3553 РАДЗIМА
Мае дарогi рознымi былi,
Яны прайшлi па узбярэжжы Крыма,
Мо лепш на свеце i няма зямлi,
Ды клiкала заўжды к сабе Радзiма.
Пасля яны iшлi каля Карпат,
Iх прыгажосць вядомай быць павiнна,
Красе цудоўнай быў занадта рад,
Ды хвалявала любая Айчына.
Шляхi цяпер вярнулiсь ў Беларусь,
Ў цудоўнае чароўнае Палессе,
Радзiму я люблю, ёй ганарусь,
Душа мая ўзлятае ў паднябессе.
11.01.2000
3573 ТОЛЬКI
СIНIЦА
Люблю я лес i казачныя сосны,
Ды выбухнуў Чарнобыль, на бяду,
Мiнаюць леты, восенi i вёсны,
Ў радыяцыйный лес я не iду.
Ды лес, як я, ужо даўно сумуе,
I знемагае ён ад барацьбы,
Бо галасоў амаль зусiм не чуе
Тых, што збiралi восенню грыбы.
Якiмi былi пахкiмi сунiцы!
У прамянях iскрылася смала,
Цяпер мне лес сасновы толькi снiцца,
Навала, як захопнiк, к нам прыйшла.
20.01.2000
3574
ПРЫГАЖОСЦЬ
Я люблю, як спяваюць бярозы,
Калi вецер трапеча карой,
Цi да долу схiляюцца лозы,
Каб ў люстэрка глядзець над вадой.
Назiраць мне прыемна аблокi,
Лёгкi iх i свабодны палёт,
Цi пабачыць цiкавыя крокi,
Ходзяць буслы калi ля балот.
Я мiлуюсь стварэннем прыроды
Ў спёку, холад, ў снягi цi iмжу,
Анi смутку няма, нi маркоты:
Прыгажосць узвышае душу.
20.01.2000
3584 СЫНЫ
АЙЧЫНЫ
Малочныя рэкi ўжо знiклi,
Кiсельных няма берагоў,
Тавар прапануецца звыклы,
К яму не згасае любоў.
Ў любым месцы п'янаму мелка,
Заўсёды яму – ўсё адно,
Паводкаю льецца гарэлка,
Залевай збягае вiно.
Каб выпiць, на працы гнуць спiны,
Гарэлка для iх – кайданы,
Наперадзе сум у Айчыны.
Што змогуць такiя сыны?
23.01.2000
3585 ДВА ГАI
Арэхавыя два гаi былi,
Даўно аб iх не чутна нават рэха,
Краса жыла на крычаўскай зямлi,
Нiводнага цяпер няма арэха.
Не руйнавалi твар зямлi паны,
Ды ўсё змянiлась вельмi крута з часам,
Бо два гаi былi, як кайданы,
Што замiналi хлеб расцiць калгасам.
Пушкаршчыны, Красоўшчыны няма,
Бо гегемону прыгажосць не трэба,
Бульдозеры прайшлi па iм дарма,
Бо арахоў няма, няма i хлеба.
23.01.2000
3606 ЁСЦЬ
НАДЗЕЯ
Люблю я водар лесу i раллi,
Iх з iншымi паблытаць немагчыма,
Ляцяць у край далёкi жураўлi,
А мне мiлей любiмая Радзiма.
Цудоўная, прыгожая зямля,
Краса блакiту велiчнага неба,
Ад шчасця асалоду маю я,
Нiколi iншай долi мне не трэба.
Няхай ляцяць у вырай жураўлi,
Ды я услед за iмi не шыбую,
Зiма цяпер лютуе на зямлi,
Надзея ёсць, што я перазiмую.
1.02.2000
3660 ШЫРЫНЯ I ГЛЫБIНЯ
Здаецца, поруч здрада i падман,
Каму падаркаў гэтакiх не трэба,
Скiроўваюць свой шлях за акiян,
Знайсцi каб шчасце большае, чым неба.
Жадаюць ўтаймаваць сваю душу,
Здаецца: тут бяда вакол i
гора,
Iмкнуцца ў мройны вырай за мяжу,
Глыбокiм шчасце каб было, як мора.
Але там толькi неба шырыня,
I ў моры будзе глыбiня жаданай,
Як па жыццi, хай цяжкаму, штодня
Iдзеш з Радзiмай любай i каханай.
23.02.2000
3674 АДВЕЧНЫ
КЛIЧ
Адтуль, дзе лета доўжыцца бясконца,
Дзе ежа ёсць, каб голад ўтаймаваць,
Ласкавы ветрык дзьме, i грэе сонца,
Нiколi ў вырай птушкi не ляцяць.
Але, як лета скончыцца заўчасна,
I будуць надыходзiць халады,
Што жыць зусiм нязносна, стане ясна:
Ляцяць у вырай птушкi ад бяды.
Ляцяць, хто здатны, часам назаўсёды,
Хоць вырай добры, ды душа балiць,
Таму, што ёсць адвечны клiч прыроды,
Сваю Радзiму нельга не любiць.
4.03.2000
3705 РОСНЫЯ
ЛУГI
Апусцiўся ранiцай туман,
Што вiсеў упарта над лугамi,
Хоць вядома, што вакол падман,
Ды ляжаць брыльянты пад нагамi.
Я выходжу ў росныя лугi:
Травы i блакiт у паднябессi.
На душы нi скрухi, нi тугi,
Птушкi для мяне спяваюць песнi.
Ранкам луг закруцiць галаву,
I душа ад радасцi ўзлятае,
Калi сонца росную траву
У брыльянты шчодра адзявае.
14.03.2000
3720 ЗАЛАТОЕ
МАЛЕНСТВА
Ў лясы дзяцiнства ў думках я прыходжу,
Цi рыбу вудай у Сажы лаўлю,
I на душы становiцца прыгожа,
Я родны край усё жыццё люблю.
Цi па малiну часам завiтаю,
Люблю збiраць сунiцы i грыбы,
Ад успамiнаў ўзнёсласць адчуваю,
Яны душу ратуюць ад журбы.
Даўно прайшло маленства залатое,
Ды не забыць нiяк яго красы,
Бясконца думцы ўдзячны я за тое,
На рэчку што прыводзiць i ў лясы.
23.03.2000
3739 РАДАСЦЬ
Бясконца мне прыемна назiраць
Цудоўны i чароўны свет прыроды,
Каб незвычайны цуд яе спаткаць,
Бо нельга упускаць такой нагоды.
З пупышкi як распусцiцца лiсток,
I як з бутона кветка ружы гляне,
Як зерне здатна даць жыцця расток,
I ранкам блiн чырвоны сонца ўстане.
Люблю, калi навокал цiшыня,
Або ў траве хор конiкаў спявае,
Прыроду назiраю я штодня,
I радасць мне душу перапаўняе.
29.03.2000
3786 МАРСКАЯ
КРАIНА
Выйшла Пiна вясной з берагоў,
I вада сыдзе, пэўна, няскора,
Бо на месцы бяскрайнiх лугоў
Хваляй плешчыцца бурнае мора.
Плыве ў Прыпяць шырокая плынь,
Гучыць рэчак вясновая песня,
Дадае вады Стыр i Гарынь,
Як марская краiна, Палессе.
Прыйдзе лета засушлiвы час,
У балотах ваду знойдзе бусел,
Стане край сухапутным ураз,
Так адвеку было ў Беларусi.
22.04.2000
3792 ПУНСОВЫ
РАНАК
Дае заўсёды ранак радасць мне,
Бо вабiць летнi ўсход сваiм вiтаннем,
Пяшчота шчасцем за душу кране,
Пунсовым, як агонь кастра, свiтаннем.
Плыве з-за гарызонта сонца шар,
Рашучыя адразу робiць крокi,
Ў нябёсах разгараецца пажар,
Становяцца пунсовымi аблокi.
Цудоўна у ранковы час не спаць,
А сустракаць яшчэ адзiн дзень новы,
I цуд натхнення шчодра атрымаць,
Бо ранак здатны даць яго пунсовы.
25.04.2000
3808 МАЕ
СЦЕЖКI
Успамiн ў душы песнi пяе,
I блiшчаць дыяментамi росы,
Запаветныя сцежкi мае,
Па якiх крочыў ў ягады босы.
Пляжаў Сожа пясок залаты
Мяне вабiў пяшчотнасцю змалку,
Любiў сцежкi мае ля вады,
Па якiх ранкам бег на рыбалку.
Сцежкi ў лесе вялi ў верасы,
Дзе увосень грыбы быць павiнны,
Не мiнулi маленства часы,
Iх вяртаюць ка мне успамiны.
2.05.2000
3814
ДЗIВОСНЫЯ ЛЯСЫ
Прыемна, калi ў летнi час
Праз сосны сонейка загляне,
Прамень агнём запалiць ўраз
Сунiцы на лясной паляне.
Цудоўна у асеннi дзень
Убачыць баравiк дзябёлы,
Хоць знiкне сонечны прамень,
Ды настрой ўзнёслы i вясёлы.
Заўжды дзiвосныя лясы,
Яны – чароўны цуд прыроды,
Ад невыказнай iх красы
Душа пяе ад асалоды.
6.05.2000
3841 БОСКI
ДАР
Ад крыл буслiных посвiсты лаўлю,
I вельмi мiлы сэрцу шум бярозы,
Я слухаю уважлiва зямлю
I назiраю з радасцю нябёсы.
Люблю глядзець на сiнь празрыстых вод
I слухаць птушак з конiкамi разам,
Сачыць, аблокi як вядуць палёт,
Душа пяе ад шчасця летнiм часам.
Ўсё для душы празмерным можа быць,
Ёсць выключэнне – дзiўная прырода,
Дар боскi немагчыма не любiць,
Бо шчасце ад яго i асалода.
20.05.2000
3900 ЦУДОЎНЫ
РАНАК
Люблю сустрэць цудоўны летнi ранак,
Каб бачыць сонца радасны усход,
Пачуць дзiвосны дружны хор заранак,
Прыгожы бусла назiраць палёт.
Глядзець ў раку на гладзь магутнай плынi,
I слухаць песню, што пяе чарот,
Зялёны бачыць аксамiт ў далiне,
I хваль рачных вясёлы карагод.
Шмат для душы чароўных абяцанак,
Як з вудаю сядзiш каля вады,
Дае цудоўны, нiбы казка, ранак,
Калi прамень заззяе залаты.
15.06.2000
3937 СВАЯ
ЗЯМЛЯ
Зямля мая! Цябе я бачыць рады,
I ў добры час, i ў час лiхiх падзей,
З табою мне адкрылiсь далягляды,
А без цябе загiну, як Антэй.
Працяглы час пражыў хто на чужыне,
Куды шляхi аднойчы завялi,
Таго заўжды трывога не пакiне,
Што адарваўся ад сваёй зямлi.
Паветра тое ж, лес, лугi i неба,
Таксама сонца свецiць на зямлю,
Ды мне свая Радзiма толькi трэба,
Сваю зямлю з маленства я люблю.
4.07.2000
3946 ЗАЛАТЫЯ
СВIТАННI
Павароты рэчышча крутыя,
Глядзiць месяц пiльна на Зямлю,
Сустракаць свiтаннi залатыя
Я на любай Прыпяцi люблю.
Усход ззяе золатам чырвоным,
На аблоках водблiск залаты,
Ён падобны вераснёвым клёнам,
Што гараць пажарамi заўжды.
Мне не трэба рэчы залатыя,
Лепей на усходы паглядзець,
Я удзячны за свiтаннi тыя,
Што даў Бог на Прыпяцi сустрэць.
7.07.2000
3955 РОДНАЯ
ЗЯМЛЯ
Добра, як над хатаю бярозкi,
I вакол – прыгожыя лугi,
Я сваёй не меў нiколi вёскi,
Мне ў жыццi сустрэўся лёс другi.
Рухаўся шашою i гасцiнцам,
Рух пачаў, калi быў немаўля,
Ў гарадах, дзе жыў, я быў чужынцам,
Добра, як ёсць родная зямля.
Пра яе заўсёды цешыць згадка,
З ёю ў сэрцы значна лепей жыць,
Родная зямля – другая матка,
Кепска, як няма каго любiць.
11.07.2000
3995 ПАЭЗIЯ Ў ПРОЗЕ
Закiнуў лёс мяне ў той самы край,
Дзе тыя ж рэйкi на пуцях сышлiся,
Дзе Лабановiч зведаў зямны рай,
Як закахалась у яго Ядвiся.
Праходзiлi тут Коласа шляхi,
Як ў сне, i зараз Прыпяць нясе воды,
А перад ёй – прыгожыя лугi,
Як жыў тут Якуб, бачыў iх заўсёды.
Прыходзiла натхненне ад красы,
Што на жыццёвай трапiлась дарозе,
Пра Прыпяць i палескiя лясы
Паэзiю ён напiсаў у прозе.
21.07.2000
4048 ЛЮБОЎ ДА РАДЗIМЫ
Хутка птушкi ў вырай адлятаюць,
На парозе цяжкая зiма,
Любую Радзiму пакiдаюць,
Бо пражыць магчымасцi няма.
Ляцяць буслы, лебедзi i гусi,
Каб не зведаць сцюжы i завей,
Хоць малы, жыве на Беларусi,
Бо Радзiму любiць, верабей.
4.08.2000
4135 ВАДЫ
Цi любяць бацькi заблукаўшага сына,
Што гора сям'i шмат прынёс?
Таксама i любая сэрцу Айчына,
Няпросты хаця яе лёс.
Зямлю на кавалкi яе шматавалi,
Пазнаў беларус шмат нягод,
Мы волю да волi пацiху страчалi.
Мо здолее вады народ?
30.08.2000
4172 БАЦЬКОЎСКАЯ ЗЯМЛЯ
Чэзлы лес, вакол адны балоты,
Каля студнi – хобат жураўля,
Ды дае бясконцасць асалоды
Родная бацькоўская зямля.
Ад паводкi прыйдуць перашкоды,
Край другi не трэба нiякi,
Чэзлы лес, вялiкiя балоты
Любяць ўсёй душой палешукi.
10.09.2000
4469 ЛЮБIМАЯ
ПЕСНЯ
Цудоўнай хваляй музыка лiлася,
I слоў прыгожых бегла палатно,
Ды песнi пра Алёну i пра Яся
Спявалi ад душы ужо даўно.
Знаходзiлiсь калiсьцi у прадвеснi,
Цяпер марозiць жорсткая зiма,
Каб зараз заспяваць, любiмай песнi,
На жаль вялiкi, ўжо даўно няма.
7.11.2000
4578 ЗАЛАТЫЯ
СОСНЫ
Я змалку вельмi лес люблю,
Ён мне – як першае каханне,
Хвiлiны радасцi лаўлю,
Iду як к соснам на спатканне.
Бук сустракаў я i самшыт,
Ды любы мне пейзаж
дзiвосны,
Як ў небе – сонца i блакiт,
А побач – залатыя сосны.
17.11.2000
4658 ЛЕС
ЗIМОЙ
Прыгожы, нiбы волат, лес зiмой,
Бо хвоя зелянiну зберагре,
Душа набудзе ад яе спакой,
Да вершалiн ад радасцi ўзлятае.
Снег пакрывае хвою i зямлю,
Ляцiць з галля i ззяе, як сузор'е,
Я з радасцю заўжды iсцi люблю
Зiмовым лесам ў добрае надвор'е.
28.11.2000
4702 АСАЛОДА
ЗЯМЛI
Я у зямлi вясковай у зяцях,
Але яна даўно мне роднай стала,
Ляжыць вакол палёў, лясоў абсяг,
Красой яна сваёй зачаравала.
Я за яе трымаўся, як Антэй,
Знаходзiў для адведзiнаў нагоду,
Пранеслась шмат вiхораў i завей,
А я дасюль зямлi п'ю асалоду.
3.12.2000
4729 БУСЕЛ МIЖ АРЛОЎ
Радзiма! Жаль яе да болю,
Ды час, напэўна, не прыйшоў
Здабыць ёй шчасце i патолю,
Жыве яна сярод арлоў.
Хаця магутны белы бусел,
Арлы свабоды не даюць,
Няма свабоднай Беларусi,
Бо сэрца ёй арлы дзяўбуць.
7.12.2000
4846 СIНЬ
ВАДЫ
Клiчуць сiнявокiя азёры,
Берагi высокiя ракi,
Залаты пясочак, як на моры,
Вабяць з iзумруду мурагi.
Як нявеста, цягне к сабе лета,
Спеў яго адвечна малады,
Радасцю заўжды душа сагрэта,
Як глядзець бясконца ў сiнь вады.
1.01.2001
4992 ХВАЛI
ЖЫЦЦЯ
Гайдалi мяне Сожа любага хвалi,
I песцiла Мiнскае мора,
Мне Чорнага мора прыбоi спявалi,
Ды з iм развiтаўся я скора.
Заходнi Буг стаў мне жаданы i мiлы,
З яго вады шмат прыйшлось выпiць,
Цяпер ужо будуць да самай магiлы
Гайдаць мяне Пiна i Прыпяць.
24.01.2001
4993 КАРЦIНЫ
ЮНАЦТВА
Далёка я жыў доўгi час ад Айчыны,
Але не ўтваралась мяжы,
У мроях ў балотах збiраў журавiны,
Купаўся у любым Сажы.
Адчуў ў сваiм сэрцы значэнне Айчыны,
I шчасце быць з роднай зямлёй,
У снах толькi бачыў юнацтва карцiны,
Павек цяпер разам я з ёй.
24.01.2001
4996
БАЦЬКОЎСКАЯ ХАТА
Палацы i высотныя дамы,
Прыгожыя, цудоўныя, як свята,
Але душой сагрэцца можам мы,
Бацькоўская успомнiцца як хата,
I агарод, i яблыневы сад,
Мурог, ступаў дзе босаю нагою.
У думках я вяртаюся назад,
Яны зафарбаваліся тугою.
24.01.2001
5334 РОДНАЯ
ЗЯМЛЯ
Ўюць гнёзды, займаюць шпакоўнi,
Буслянкi будуюць з галля,
Маглi жыць цудоўна на поўднi,
Ды родная вабiць зямля.
20.03.2001
5380
БАЦЬКОЎСКАЯ ХАТА
Шмат паездзiў i бачыў багата:
Гор вяршынi i ружы далiн.
Мiлей сэрцу бацькоўская хата,
Сагравае аб ёй успамiн.
28.03.2001
5705 У ПУШЧАХ ПАЛЕССЯ
Вакол ён бачыў сцiплую прыроду,
Ды даў натхненне навакольны свет,
Тут мацавалiсь крылы для палёту,
Народны нарадзiўся тут паэт.
7.05.2001
5706 ЗЯМЛЯ
АЙЧЫНЫ
Зямля Айчыны! Ў спёку i завею
Нiдзе няма другой зямлi мiлей,
Душу тваёй пяшчотай шчодрай грэю
I чэрпаю магутнасць, як Антэй.
7.05.2001
5805 МУЖНЫЯ
СЫНЫ
Не разарваць нiколi ланцугi,
Калi змiрыцца цiха з кайданамi,
Пакорлiвы адзiн, рве сталь другi,
Радзiма слаўна мужнымi сынамi.
20.05.2001